നൂല്‍ മഴ
ഈ തണുത്ത വെളുപ്പാന്‍ കാലത്ത് വിയര്‍ക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു "ആദ്യമായി തള്ളി പറഞ്ഞത് ആരായിരുന്നു " അന്തിവെയിലില്‍ അവനും ഇറങ്ങി നടന്നു "എനിക്ക് പരിഭവമില്ല" എനിക്കെന്നും തണലായ്‌ അവന്‍ ഉണ്ടാകുമെന്നു കരുതിയ ഞാന്‍ വിഡ്ഢി. അവസാനമായി തന്‍റെ കൈയ്യിലെ ബംഗ്ലാവിന്‍റെ ആധാരവും ബാങ്ക്ബാലന്‍സും അവന്‍റെ അധീനതയിലാക്കി അവനിറങ്ങി .
നൂല്‍ മഴപെയ്യുന്ന ആ വെളുപ്പാന്‍ കണ്ടു മുട്ടിയ ശാരിക അവളായിരുന്നോ ആദ്യമായി തള്ളിപ്പറഞ്ഞത്. അവളെ കണ്ടുമുട്ടിയത്‌ ഒരു ഇടവയില്‍ വെച്ചായിരുന്നു ചേമ്പില തലയില്‍ മറച്ചു തന്‍റെ പുസ്തകങ്ങള്‍ മാറോടടുക്കിപ്പിടിച്ചു വെള്ളി കൊലുസ്സിന്‍റെ ശബ്ദംകേള്‍പ്പിക്കാതെ നടന്നകന്നു പോകുന്ന പെണ്‍കുട്ടി .ഞാന്‍ അവളെ കണ്ടതും പിരിഞ്ഞതും സൂര്യന്‍ ഉദിച്ചുയരുന്നതിനു മുന്‍പാണ്‌.. .എന്തിനാണ്‌ അവള്‍ പിരിഞ്ഞത് എന്നറിയില്ല ഒരു പക്ഷേ അവള്‍ എന്നെ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല അല്ലങ്കില്‍ വെറും ഒരു ശീമതണ്ടായ എന്നെ പിഴുതെറിഞ്ഞ് പുളിമരം കണ്ടപ്പോള്‍ അവള്‍ മാറിപോയതില്‍ പരിഭവം തോന്നിയില്ല . പിന്നീടെപ്പൊഴോ പണക്കാരനായ ചേട്ടന്‍റെ കൂടെ
അമ്മയും ഇറങ്ങി പോയതും ഒരു കോരിച്ചൊരിയുന്ന മഴയത്താണ്.
പ്രകൃതിക്കു പോലും എന്‍റെ വേദന മനസ്സിലാകുമ്പോള്‍ എന്നെ ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചവര്‍ക്ക് മാത്രം തിരിച്ചറിയാതെ പോയി. പിന്നീട് വര്‍ഷങ്ങളായി സ്നേഹിച്ചവള്‍ തന്‍റെ സുഖം തേടി തന്‍റെ മകനെക്കാളും പ്രായം കുറഞ്ഞവന്‍റെ കൂടെ പോകുമ്പോള്‍ തുലാവര്‍ഷത്തിന്‍റെ പെരുമ്പറകൊട്ടുന്ന മഴയും ഇടിയും ഉണ്ടായിരുന്നു. മഴ നനയാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ഇറയത്തിരുന്ന കുട അവള്‍ക്ക് കൊടുത്തു. എന്‍റെ അസ്തമനം കാണാതെ അവളും അകന്നു പോയി .
തന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ കിടന്നു വളര്‍ന്ന മകള്‍ എന്നെങ്കിലും പിരിയുമെന്നറിയാമെങ്കിലും എല്ലാ പോരാഴ്മയും എന്‍റെ മേല്‍ പഴി ചാരി അവളും കടന്നു പോകുമ്പോള്‍ കര്‍ക്കിട വാവിന്‍റെ കുരാപ്പ്‌ പന്തലിച്ചതിനാല്‍ തനിക്ക്‌ കാഴ്ചകള്‍ മങ്ങിയിരുന്നു .
*(കുരാപ്പ്‌ -കാര്‍മേഘം കെട്ടി നില്‍ക്കുന്ന ഇരുണ്ട അവസ്ഥ)
